a shadow lurking—3 poems | Mitko Gogov

[just a little prayer]

Translated by Tom Phillips

when you’re silent, you say the most,
when you dream, you see the most.

elephants wake to the orchestra inside you
—for the first time the hunters are scared by their own trumpets.

take a look inside yourself while you’re taking care not to
          tread on the grass.

in the room there’s the smell of all the nights
we failed to create. the stars fell asleep, waiting
on the floor. there are still traces on the stained tiles, insignificance
like a shadow lurking between outlines.

we will go without getting angry
at the flowers to the dance that turned purple to yellow.
in the night fan we missed another prayer.
—mental dust

which in the cosmos plays out the saddest dream.

winner of the Enhalon prize 2018

---

[само малку молитва]

кога си тивок тогаш најмногу зборуваш,
кога сонуваш тогаш најмногу гледаш.

се будат слоновите со оркестарoт во тебе
—ловџиите за прв пат се плашат од сопствените труби.

гледај во себе додека внимаваш да не ја настапнеш тревата.

во собата мирисаат сите ноќи
кои не успеавме да ги создадеме. ѕвездите заспаа чекајќи
на подот. по извалканите плочки сѐ уште траги, маленкоста
како сенка се крие помеѓу фугите.

ќе си заминеме без да се лутиме на
цвеќињата, на танцот кој го претворил виолетовото во жолто.
во вентилаторот на ноќта испуштаме уште една молитва
—ментална прашина

што во космосот го игра најтажниот сон.

---

.hidden scripture

Translated by Nikola Gjelincheski

don’t forget the written
words, the voices that subdued 
the joy of your voice.
 
unite the cities, move the
bridges.
 
in the centre place a fighter, move 
the white capturing piece, do not worry,
the winners
write it down.

.скриено писмо

не заборавај ги напишаните
зборови, оние гласови кои ја покорија
радоста на твојот глас.
 
обедини ги градовите, помести ги
мостовите.
 
во средината постави борец, пушти
го белиот ловец, не грижи се,
оној кој победува
запишува.

---

.the forgotten stool everyone should sit

Translated by Nikola Gjelincheski

proud of our past
unstable in the present
we tremble before the future
we cut down trees although we know
that a football pitch can’t be built on a hill
where the goalposts can’t be seen
 
we run uphill with stones in our pockets
the doors and windows don’t creak anymore, 
but behind them the same snobs throw us away
like spoiled pickled food, they don’t smell us,
they throw us in the cellar as destroyed,
invalid evidence.  
 
true values, right?
 
we/they are all managers of the office for 
lost reasonable opinions. 
one day I’ll take all the flags waving in vain
and I’ll put them in a washing machine. 
they all need to be washed—together.
with the same washing powder and the same softener. 
because that should be the new freedom!
we float in life like a plastic bag in the wind
in a full-length silent film. the ones who don’t realize it,
even more so. 
 
great people leave, little sweethearts come
—except for the ones found on the shore.
 
will they achieve greatness or will unease eat them up?
amid crudeness, stupidity and vanity galore
everyone looks for their place under the sun to scream their heart out
about everything weighing down on their soul. 
 
we want to be cherries, yet we’re worms, hidden inside them.
a mandala made of sand left in the storm,
until someone stops breathing 
 
—we’ll keep on destroying ourselves.

.заборавениот троножец на кој сите треба да седнеме

горди на минатото
нестабилни во сегашноста
се тресеме на иднината

сечеме дрвја иако знаеме
дека фудбалскиот терен не се гради на рид во кој
головите не се гледаат

трчаме по угорница со камења во џебовите
вратите и прозорците повеќе не крцкаат,
но позади нив истите снобови како расипана зимница
не фрлаат, не нѐ мирисаат,

не расфрлаат во депото како уништени,
невалидни докази.

нели вистински вредности?

сите с(м)е директори на канцеларијата за
изгубени здраворазумни ставови.

еден ден ќе ги соберам сите знамиња кои залудно се веат
и ќе ги ставам во перачка машина.
на сите им треба перење и тоа—заедно.
со ист прашок за перење и ист омекнувач.
оти тоа би требало да биде новата слобода!

лебдиме во животот како пластично ќесе на ветрот
во долгометражен нем филм. оние кои не препознаваат,
уште повеќе.

големите луѓе си одат, мали срценца доаѓаат
—освен оние најдени на брегот.

ќе станат ли и тие големи или јанѕата ќе ги изеде?

во раскошот на грубоста, глупоста, ништожноста,
секој си бара место за да си извика
сѐ она што му тежи на душичката.

сакаме да бидеме цреши, а црви сме, скриени во нив.

мандала сме од песок оставена на бура,
се додека некој не престане да дише

—ќе продолжиме да се уништуваме.

---

Poetry ©2018–2023 Mitko Gogov
English Translation of [just a little prayer] ©2023 Tom Phillips
English Translations of .hidden scripture and
.the forgotten stool everyone should sit on ©2023 Nikola Gjelincheski
All rights reserved

---

---

The 2023 (Inter)National Poetry Month BeZine Blog Bash

Art: European Robin, pastels, ©2021 Tom Higgins

---